Το πρώτο πράγμα με το που σηκωθούμε το πρωί από το κρεβάτι είναι να «αρπάξουμε» το κινητό και να εισέλθουμε στον «ψηφιακό κόσμο». Μπορεί το «σκρολάρισμα» και τα «likes» να μας δημιουργούν ευχαρίστηση (αυξημένα επίπεδα ντοπαμίνης στον εγκέφαλο) αλλά υπάρχει και η αρνητική πλευρά σε αυτό. Ειδικά όταν το κάνουμε συνέχεια, σε όλες τις «φάσεις» της ημέρας.
Ετοιμάζεσαι για δουλειά, καφές στα γρήγορα.
Μπαίνεις σε αμάξι, στα φανάρια κινητό για να απαντήσεις σε κάποιο μήνυμα, ή να τσεκάρεις βέβαια τα social media.
Τι κρίμα που στο μετρό δεν έχει σήμα.
Διάλειμμα στη δουλειά, φαγητό στο φούρνο μικροκυμάτων. Απομακρύνεσαι από υπολογιστή, για να πας σε άλλη πιο μικρή οθόνη να σκρολαρεις χωρίς νόημα.
Βγαίνεις για εξωτερικές δουλειές, περπατάς, ενώ μιλάς στο τηλέφωνο, ανοίγεις πόρτες και διαβάζεις χαρτιά.
Γυρίζεις σπίτι, αράζεις καναπέ, κουμπί για σειρά ή ταινία, ή απλά social media. Ή πας για μία γρήγορη μπύρα, έτσι της ώρας, να ανταλλάξεις μία κουβέντα.
Ξαπλώνεις στο κρεβάτι και το τελευταίο πράγμα που κάνεις είναι να τσεκάρεις Insta, Facebook, Tik Tok.
Όλη μέρα είμαστε παγιδευμένοι σε μία ταχύτητα. Σε γρήγορο φαγητό, γρήγορη απόλαυση, γρήγορες κοινωνικές συναναστροφές, multitasking, καθημερινότητα στον αυτόματο.
Και σε μία ατέρμονη, χωρίς νόημα λούπα κοινωνικής δικτύωσης που λιώνει το μυαλό μας και μας κρατά εγκλωβισμένους σε έναν ψεύτικο διαδικτυακό κόσμο.
