Στην Τελετή Λήξης του 10ου “Θεάτρου Όψεις”, θα παραβρεθεί και θα τιμηθεί ο μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος Γιάννης Ξανθούλης.
Θα ακολουθήσει η πρεμιέρα της παράστασης “Λεόντιος και Λένα” του Γκέοργκ Μπύχνερ, σε σκηνοθεσία Ιωάννας Τρικενέ, από την Θεατρική Ομάδα Αιτωλικού, Θεατρικού Τμήματος Πολιτιστικού και Μορφωτικού Συλλόγου “Το Αιτωλικό”.
Την Τετάρτη 2 Αυγούστου 21:15 στο Υπαίθριο Θέατρο Αιτωλικού.
Ο Γιάννης Ξανθούλης
Ο Γιάννης Ξανθούλης, γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1947, από γονείς πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη.
Σπούδασε δημοσιογραφία, σχέδιο και ενδυματολογία θεάτρου. Από το 1969 εργάζεται ως δημοσιογράφος και χρονογράφος σε εφημερίδες, περιοδικά και στο ραδιόφωνο.
Το πρώτο του μυθιστόρημα, Μεγάλος Θανατικός, κυκλοφόρησε το 1981 και το 1982 ξεκίνησε να γράφει τα «Σαββατιάτικα» στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία. Έγραψε αρκετά σατιρικά κείμενα και θεατρικά έργα από τα οποία τα περισσότερα παρουσιάστηκαν στο ελληνικό θέατρο. Ακόμη ασχολήθηκε και με το παιδικό θέατρο, καθώς επίσης έγραψε και εικονογράφησε παιδικά βιβλία. Πολλά έργα του, επίσης, του έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη.
Βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες- αναφέρουμε ενδεικτικά Αγγλικά, γαλλικά, ολλανδικά, Ιταλικά, Ιαπωνικά.
Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων και της ΕΣΗΕΑ.
Σήμερα είναι ένας από τους δημοφιλέστερους Έλληνες συγγραφείς και κάθε νέο βιβλίο του παίρνει αμέσως θέση στην κορυφή των μπεστ σέλερ.
Κεντρικό μοτίβο των μυθιστορημάτων του Ξανθούλη είναι η νοσταλγία της χαμένης παιδικής αθωότητας. Κατά κανόνα ο μεσήλικος αφηγητής, υπό το κράτος ενός σοκ (ενός θανάτου ή ενός επώδυνου χωρισμού), επιστρέφει στην εποχή που ήταν μικρός και ξαναζεί γλυκόπικρες προσωπικές αναμνήσεις από τη σκοπιά ενός ευαίσθητου κι ευφάνταστου παιδιού, που φοβάται την ενηλικίωση, γιατί αισθάνεται ότι στον κόσμο των μεγάλων καραδοκούν η φθορά και ο θάνατος. Μέσα από αυτές τις αναμνήσεις αναβιώνει, τυλιγμένο σε μια κάπως ρομαντική αχλή, το κλίμα των δεκαετιών του 1950 και 1960 στην Ελλάδα, τελευταίας εποχής που επέτρεπε τα όνειρα, πριν από τη βάναυση “ενηλικίωση” της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.
Τα γνωστότερα μυθιστορήματα του Ξανθούλη είναι: Το πεθαμένο λικέρ (1987. Ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας (1989), και Το ροζ που δεν ξέχασα (1991). Πριν από αυτά είχαν εκδοθεί τα μυθιστορήματα Ο Μεγάλος Θανατικός (1981), Οικογένεια Μπες-Βγες (1982), Το καλοκαίρι που χάθηκε στον χειμώνα (1984) και Ο Σόουμαν δε θα ‘ρθει απόψε (1985), ενώ αργότερα κυκλοφόρησαν Η εποχή των καφέδων (1992) και Η Δευτέρα των αθώων (1994). Όλα αυτά τα βιβλία διακρίνονται για έναν ανάλαφρο τόνο, με μια μελαγχολική υπόκρουση που δεν πνίγει τις χαριτωμένες περιγραφές.
Απαιτητικότερα και περισσότερο πολύπλοκα στη δομή τους είναι τα πιο πρόσφατα μυθιστορήματα του Ξανθούλη, Το τρένο με τις φράουλες (1996) και …Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες (1998), στα οποία η απώλεια της αθωότητας των κεντρικών προσώπων και το αίσθημα αποτυχίας τους φαίνεται να λειτουργούν ως συνειδητό, πλέον, σχόλιο για την πορεία της ελληνικής κοινωνίας τις τελευταίες δεκαετίες. «Το Τανγκό των Χριστουγέννων» που έγινε κινηματογραφική ταινία και απέσπασε τις καλύτερες κριτικές και συγκίνησε με μια ιδιαίτερη συναισθηματική γλώσσα το κοινό.
agrinionews.gr
